günlerden bir gün bir delikanlı evlenirken onunla aynı dönemde dedesi de evlenmiş.
aradan biraz zaman geçtikten sonra, delikanlı eşine söz geçirememeye başlamış.
aksine dedesinin eşi, dedesinin bir dediğini iki etmiyormuş.
bir gün delikanlı dedesine:
''dedeciğim, ben karıma bir türlü söz geçiremezken, ninem senin her dediğini yapıyor.
bunun bir formülü, bir sırrı var mı?'' diye sormuş.
dedesi anlatmaya başlamış:
-bak evladım, ben nineni almak için karşı köye gittim ya.
-evet dede.
-orada nineni eve getirmek için ata bindirip yola çıktık ya.
-evet dede.
-onların köyü çıkarken nineni taşıyan atın ayağı sürçtü ve sendeledi. ata dönüp ''bu biiir!'' dedim. yolun yarısında atın ayağı bir daha sürçtü ve tekrar sendeledi. ata dönüp ''bu ikiii!'' dedim.
tam bizim evin önüne geldiğinde atın ayağı yine sürçtü.
bunun üzerine ata dönüp ''bu üüüç!''dedim ve tabancamı çıkarıp atı vurdum.
daha sonra nineni görmek için akrabalarımız ve komşularımız misafirliğe geldiler.
ninen tam misafirlere çay ikram etmek için elinde tepsiyle yürürken birden ayağı sürçtü.
ninene dönüp ''bu biiir!'' dedim ve Allah'a şükür o günden beri daha beni ikiletmedi.
bu zihniyetle yola çıkan kocacığım, nedense şimdi beni ikiletmiyor :D
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder